5 şubat gecesiydi. Dışarda lapa lapa kar var. Gökyüzü kıpkırmızı. Malatya derin bir uykuya daldı.
O gece anneler evlatlarını yatağında son kez öpüp koklayıp üşümesinler diye üstlerini örttüler. Sevenler sevdiğine son bir kez SENİ SEVİYORUM dediler…Hayaller kuruldu sözler umutlar verildi. Tarih 6 Şubat sabahıydı. Gün doğmamıştı ve hava olduğundan fazla soğuktu. Saat 04:17 işte o an ürküten sarsıntının uğultusu bozdu sessizliği. Her yer karanlığa gömüldü. Ocaklar söndü, yuvalar yerle bir oldu. Bir daha güneş doğmadı MALATYA’da.
Asrın felaketi…DEPREM!... Ne büyük bir korku, ne büyük endişe ve ne büyük bir yalvarıştı aman YARABBİ…Hayattayız evet ama sadece nefes alabiliyoruz. Hatta aldığımız nefes dahi göğüslerimizde düğümleniyor. Kısacası o felaketin olduğu dakikalardan sonra ne üstü örtülecek evlatlar nede üstünü örtecek ana babalar kaldı. Molozlar örttü üşüyen cılız çaresiz minik bedenleri. Açık kalan o boncuk gözler kum doldu. Umutsuzluk ve de korku kapladı her yanımızı. Açtık ellerimizi gökyüzüne “Kimdim ben ALLAHIM bu kadarına dayanırmıyım. Bu ağır yükü kaldırır mıyım sen kalanlarımıza sabır ver YARABBİM.” diye yalvardık. Kıyamet miydi bu yaşanılanlar diye düşündük. Gözyaşlarımız kar tanelerine karışıp düştü yarılan toprağa. Sevenler ziyan sevilenler viran oldu. Üşümek nedir bilmedi moraran ellerimiz. Kor ateş düştü bedenlerimize.
Malatya Malatya bulunmaz eşin. Evet derdine de tasana da eşin bulunmayacak bir daha. Adeta yandı kavruldu memleketim. İşte o günden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Kayısı çiçeklerimizde dahil hiçbir çiçek açmadı kokusunu neşeyle etrafına saçmadı bir daha. Türkülerimiz sustu ağıtlarımız konuştu. Sokaklarımız mezar oldu eş dost akrabaya. Bir daha güneş doğmadı umutlara. Omuzlarına başımızı yaslayıp gözyaşı dökecek sevdiklerimizde yoktu. Mezar taşlarıyla avunduk biz hayatta kalma mücadelesi verenler.
AH MALATYAM AH!... Ah kaybettiğimiz sevdiklerimiz canlarımız yavrularımız paylaşamadıklarımız. Dişimiz tırnağımızla, arttırdıklarımızla aldığımız yuvalarımız. Ah dünümüz umutla beklediğimiz yarınlarımız.
Siz hiç ölümden döndünüz mü? Biz döndük ama neresinden döndük oda muamma….